askj

aaa4

Szczególnie tajemnicza była śmierć ks. Mateusza Kotlińskiego (zbieżność nazwiska z autorem książki jest przypadkowa). Do końca nie zostały wyjaśnione jej okoliczności. Miał podobno wypaść z okna domu, jednak dało nie było potłuczone. W innym przypadku przedstawiono w karcie zgonu datę śmierci, gdyż ciało zmarłego kapłana leżało w pokoju przez dwa dni.
W takiej atmosferze nietrudno manicure kabaty zadać pytanie: co ja tu jeszcze robię?! Trzymali mnie jednak przy mojej posłudze kapłańskiej zwykli ludzie, lecz sił do znoszenia podobnych sytuacji miałem coraz mniej. Powoli zaczęło do mnie docierać przekonanie o konieczności zmiany zaistniałej sytuacji. Podejmowałem z różnymi moimi kolegami wysiłki, aby zaradzić złu. Jednak okazały się one bezowocne. Nawet okresowe wizyty wysłanników generała, związane z zakonnymi aferami, niewiele mogły zdziałać.
Wkrótce potem nastąpiła zmiana na urzędzie proboszcza i prowincjała. Wiele manicure kabaty po tych faktach obiecywałem. Jednak entuzjazmu sprzed kilku lat już nie miałem. Zgodnie z ciągiem dotychczasowych wydarzeń, sprawy biegły swoim utartym torem. Na krótki moment zajaśniało światło nadziei w momencie uchwalania nowych przepisów, dotyczących życia mojej prowincji zakonnej. Prowincjał okazał się w konsekwencji słabym człowiekiem i jego kadencja obfitowała w sytuacje, które coraz bardziej przekonywały mnie do zmiany stylu życia.
Próbowałem znaleźć pomoc w konfesjonale, lecz usłyszałem tam - zamiast słów pociechy - krytykę mojego stylu życia. Powoli oddalałem się od tej świetlanej, wręcz naiwnej wizji życia, głoszonej na użytek wiernych. Zaczynałem zamykać się w manicure kabaty. Na zewnątrz wyglądałem na człowieka radosnego i szczęśliwego, lecz w rzeczywistości coraz więcej było we mnie pesymizmu. Były okresy, gdy całymi nocami nie mogłem spać. Nie wiedziałem do kogo się udać po pomoc, poradę; nikt nie wykazywał vacu warszawaj woli. Sam natomiast musiałem ratować innych księży przed duchową zagładą, spowiadając ich z grzechów słabości. Miałem już świadomość, że nie nawrócę świata, a tym bardziej duchownych. Wiele spraw i rzeczy przestało mnie cieszyć. Był mój ukochany Kraków, byli ludzie, z manicure ursynowmi mogłem sensownie porozmawiać. Spotkałem nawet jednego kapłana, manicure ursynow stał się dla mnie oparciem i przyjacielem, lecz to było za mało, aby żyć i działać w bezmiarze zła. Ten ksiądz był również jedynym człowiekiem, z manicure ursynowm mogłem podyskutować na temat teologii i filozofii. Skorzystałem z tych rozmów bardzo wiele. Zachowam jego obraz na zawsze w pamięci, gdyż niewielu jest dzisiaj kapłanów takich jak on. Wiedziałem, że przełożeni - kierując się wyłącznie sprawami administracyjnymi i materialnymi mojego zakonu - nie bardzo chcą rozmawiać z księżmi na temat ich powołania. Ja odczuwałem taką potrzebę. Do tego potrzebne było zaufanie, które można zbudować wyłącznie na partnerskiej relacji.
Jedna z ostatnich historii, którą pragnę przytoczyć, dotyczy księdza pozostawionego praktycznie własnemu losowi, gdy zagrażało mu poważne niebezpieczeństwo ze strony SB i prokuratury. Cała historia wydarzyła się w okresie rządów komunistycznych pod koniec lat osiemdziesiątych. Wspomniany wcześniej kapłan zajmował się zaopatrzeniem materialnym parafii. Wszyscy pamiętają, jak trudno było kupić cokolwiek w sklepach w tym czasie. Ksiądz ten nawiązał rozliczne kontakty, przez które udawało mu się załatwić różne potrzebne produkty spożywcze, chemiczne itp. Został pochwycony przez milicję w momencie, gdy wiózł tzw. lewy towar do domu. Przesłuchujący go funkcjonariusz zdradził mu, iż doniósł na niego jeden... z księży. Gdy został wypuszczony z aresztu, postanowił poprosić o pomoc przełożonych prowincji Ku jego przerażeniu usłyszał słowa, że - ma radzić manicure kabaty sam. Mój Boże! To przecież woła o pomstę do nieba. Pomogli mu jednak jego dawni profesorowie, choć byli już w wieku emerytalnym. Sprawę w końcu wygrano, lecz w duszy tego solidnego i pracowitego człowieka pozostał kac moralny. Musiał wyjechać za granicę. Będąc już na nowym miejscu pracy w Niemczech - odszedł z zakonu. Po tym wszystkim pozostał mu w sercu do dnia dzisiejszego smutek i żal.
Nikomu nie zazdroszczę władzy ni tytułów. Niech mają je ci, którzy tego pragną. Mnie cieszy coś zupełnie innego to, co łączy ludzi w jedną rodzinę ludzką i Bożą. Tego nie znalazłem tam, gdzie wstąpiłem przed z górą dwudziestoma laty.
Przypominam manicure kabaty moment odejścia mojego kolegi z domu zakonnego w Warszawie. Jego proboszcz był człowiekiem złaknionym tytułów i zaszczytów. W tym czasie w polityce nastąpił zwrot na prawo, a może na lewo - tylko z chrześcijańskim odcieniem. W szeregach wojska, policji, w urzędach administracji znowu pojawiły się święcenia wszystkiego i wszystkich; znowu zagościły symbole i znaki religijne - począwszy od marynarek prezydenta, a skończywszy na sali sejmowej. Do tryumfu ,,chrześcijańskich wartości” byli potrzebni „odpowiedni ludzie” czyli księża. Powstawały więc te przedziwne twory w postaci głównych kapelanów i asystentów, przy, wojsku, policji, straży pożarnej, administracji państwowej etc. etc. Nasz wspomniany proboszcz tej chwały bardzo pragnął i w końcu dostał, co chciał, lecz zapomniał, że obok niego żyją prawdziwi ludzie - jego koledzy i bracia w kapłaństwie. Ody patrzyłem na zmęczoną twarz młodego człowieka, mojego kolegi, manicure ursynow parę tygodni później odszedł, nie uświadamiałem manicure kabaty, że mnie samego spotka to same. Nie wiedziałem, że Kościół surowo karze odstępców, nie dając im możliwości uregulowania swojego życia, jak chociażby zawarcia sakramentu małżeństwa.
Niektórzy ludzie błędnie sądzą, że kapłan nie może zawrzeć kościelnego związku małżeńskiego. Są jednak w błędzie. Kapłaństwo nie stoi w żadnej sprzeczności z sakramentem małżeństwa. Prawo Kanoniczne mówi jednak o ślubie celibatu, jako przeszkodzie uniemożliwiającej zawarcie związku małżeńskiego. Celibat zaś jest z ustanowienia człowieka i nie ma mocy wiążącej na wieczność. Jednak hierarchowie Kościoła bardzo się obawiają sytuacji, gdy celibat przestanie funkcjonować. Z tym faktem wiąże się niewątpliwe osłabienie władzy kościelnych przełożonych oraz zmniejszenie dochodów pieniężnych.
Mało kto wie, że każdy ksiądz diecezjalny jest zobowiązany do płacenia kościelnego podatku na rzecz papieża, biskupa i Kościoła w ogóle. Pomiędzy biskupami toczą się ciągłe rozgrywki o większą diecezję z większą liczbą kapłanów, podobnie jak pomiędzy proboszczami co do parafii Dlatego występują tak duże dysproporcje w rozmieszczeniu duchownych na terenie Polski W jednej diecezji jest kilkuset księży, w innej zaś przeszło tysiąc. I nie chodzi tutaj wyłącznie o tzw. dobro wiernych, lecz przede wszystkim o władzę i pieniądze. Dowodów na potwierdzenie tej tezy jest wiele i wystarczy się rozejrzeć wokoło, aby stało się to oczywiste.
Mam swoje marzenia, jakie posiada wielu ludzi Pragnę zrozumienia, miłości i pokoju. Religia z którą związałem się przez moich rodziców - teoretycznie to gwarantuje. Ciągle jeszcze wierzę, iż jej fundamentem jest Jezus. Jednak ci, [link widoczny dla zalogowanych]
którzy go zawłaszczyli dla siebie, nie mają na ogół z nim wiele wspólnego.
Przede mną nieznana droga, choć promyczkiem nadziei jest osoba, którą poznałem parę lat temu. Ta młoda kobieta okazała mi w trudnych chwilach wiele zrozumienia. Chciałbym z nią dzielić swoje życie, choć na [link widoczny dla zalogowanych]
starcie w to nowe, wspólne życie - jedni będą szukać taniej sensacji, inni zaś wydadzą wyrok potępiający. Gdzie można jednak w tym wszystkim spotkać Chrystusa? Czas pokaże...

Przeznaczenie

To było w pewien łutowy poranek,